Tussen 1945 en 1949 voerde Nederland een bloedige oorlog in
Nederlands-Indië omdat het de zelfstandigheid van de kolonie niet wilde
erkennen.
En natuurlijk werden er zoals in elke oorlog aan
beide zijden misdaden gepleegd, oorlogsmisdaden.
Kan iemand mij vertellen in welke oorlog geen oorlogsmisdaden werden gepleegd?
Buitengewoon pijnlijk is het, dat men in het hedendaagse Nederland zo ongeveer alle soldaten die ooit in die periode in Nederlands-Indië "voor koningin en vaderland" dienst hebben gedaan met wantrouwen bekijkt en deserteurs als Poncke Princen als helden vereert.
Ongeveer 100.000 dienstplichtigen zijn in die periode met troepentransportschepen naar Indië vervoerd om daar, zoals zij geloofden en hun was voorgehouden, orde en rust te brengen.
Kan iemand mij vertellen in welke oorlog geen oorlogsmisdaden werden gepleegd?
Buitengewoon pijnlijk is het, dat men in het hedendaagse Nederland zo ongeveer alle soldaten die ooit in die periode in Nederlands-Indië "voor koningin en vaderland" dienst hebben gedaan met wantrouwen bekijkt en deserteurs als Poncke Princen als helden vereert.
Ongeveer 100.000 dienstplichtigen zijn in die periode met troepentransportschepen naar Indië vervoerd om daar, zoals zij geloofden en hun was voorgehouden, orde en rust te brengen.
De legercommandant, Simon Spoor verwoordde het zo:
"Gij rukt niet op om aan dit land den oorlog te brengen, maar om het vrede te hergeven. Gij komt niet als veroveraar, maar als bevrijder."
Onlangs kreeg ik een brief in handen, die een 20-jarige dienstplichtige marinier schreef, vlak nadat hij in Indië was aangekomen.
"Gij rukt niet op om aan dit land den oorlog te brengen, maar om het vrede te hergeven. Gij komt niet als veroveraar, maar als bevrijder."
Onlangs kreeg ik een brief in handen, die een 20-jarige dienstplichtige marinier schreef, vlak nadat hij in Indië was aangekomen.
Met zo'n 1800 anderen was hij in februari 1947 met het
troepentransportschip Johan van Oldenbarneveldt uit Amsterdam vertrokken.
 |
| Vertrek van een troepenschip naar Indië |
Al snel zijn ze er achter gekomen, dat de werkelijkheid heel anders was, en dat ze in feite misbruikt werden door het kapitaal.
 |
| Zo sliepen de soldaten gedurende de vier weken durende zeereis |
Nog volledig overtuigd dat er voor een goede zaak gestreden werd, schreef hij een briefje aan familieleden.
Tjandi
15
Maart ‘47
Beste Oom, Tante en Neef
Jullie zult misschien wel van m’n
vader of moeder gehoord hebben. Dat ik in het apenland zit.
Nu met mij gaat het goed en dat hoop ik van jullie ook. Wij hebben een prettige zeereis gehad.
Ik zit nu in Tjandi, dat is 35 km van Soerabaja. En 8 km achter de demarcatielijn. Of hoe ze dat ding noemen. Wij zitten in een pracht van een villa met 42 man. Wij krijgen zes weken opleiding. Nu in Holland was het zwaar. Maar bij hier vergeleken nog een peuleschil met die warmte. Maar ja. Al wat krom is sal reg wor.
Wij lopen bijna de gehele dag in ons onderbroekje. Dus zie ik al aardig bruin. Maar ’s avonds moet je een broek en een jasje aan. Anders nemen de muskieten je mee. Naar het Muskietenwalhalla. Nu ’s nachts hoor je ze zingen. Maar ze kunnen niet bij je komen. Want dan lig je onder een klamboe. Dat is een soort muggengaas. En je snurkt heerlijk op je Tampatje. Dat is je veldbed. Nu dat ding vouw je op. En klaar ben je.
Nu met mij gaat het goed en dat hoop ik van jullie ook. Wij hebben een prettige zeereis gehad.
Ik zit nu in Tjandi, dat is 35 km van Soerabaja. En 8 km achter de demarcatielijn. Of hoe ze dat ding noemen. Wij zitten in een pracht van een villa met 42 man. Wij krijgen zes weken opleiding. Nu in Holland was het zwaar. Maar bij hier vergeleken nog een peuleschil met die warmte. Maar ja. Al wat krom is sal reg wor.
Wij lopen bijna de gehele dag in ons onderbroekje. Dus zie ik al aardig bruin. Maar ’s avonds moet je een broek en een jasje aan. Anders nemen de muskieten je mee. Naar het Muskietenwalhalla. Nu ’s nachts hoor je ze zingen. Maar ze kunnen niet bij je komen. Want dan lig je onder een klamboe. Dat is een soort muggengaas. En je snurkt heerlijk op je Tampatje. Dat is je veldbed. Nu dat ding vouw je op. En klaar ben je.
Ik zit nu bij een zelfgemaakt
lampje te schrijven. Want de Pemoeda’s hebben alles vernietigd. Dit dorpje is
vrijwel uitgemoord door hun. En de menschen die er nog zijn, dat is vel over been.
Verschrikkelijk. Nu ze bedelen de gehele dag om eten. Wat ze ook krijgen van de
Mariniers. Maar er sterven nog dagelijks tientallen van de doorgestane ellende.
Dus onze fietsenmaker (ziekenverpleger) heeft de handen vol. Maar hij fikst
het. Nu en dat is de hoofdzaak. Dus ik kan niet begrijpen hoe onze regering nog
met die lui wil onderhandelen.
Wij zijn op z’n Amerikaansch uitgerust. Dus wij zien er uit als je reinste moordenaars.
Nu om tien uur moet ik op wacht. Dus ga ik maar eindigen. Schrijven jullie eens terug. Een beetje meer als ik. Doe de rest van de familie maar de groeten van jullie neef
Wij zijn op z’n Amerikaansch uitgerust. Dus wij zien er uit als je reinste moordenaars.
Nu om tien uur moet ik op wacht. Dus ga ik maar eindigen. Schrijven jullie eens terug. Een beetje meer als ik. Doe de rest van de familie maar de groeten van jullie neef
Gerrit
m.n adres is
………………………
Opm.
Gerrit noemt hier Nederlands-Indië "het apenland". Dit is niet denigrerend bedoeld, maar was in die tijd een gebruikelijke uitdrukking voor het land waar de aapjes vandaan kwamen.
Heel vaak werd zo'n vertrekkende Indiëganger nageroepen: "Breng je een apie voor me mee?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten